De vroege 20e eeuw was een tijd van grote ontdekking en vooruitgang op het gebied van scheikunde. Wetenschappers ontrafelden de geheimen van in de natuur voorkomende verbindingen en begonnen met het synthetiseren van nieuwe stoffen in het laboratorium. In Zwitserland had één farmaceutisch bedrijf, Sandoz, zichzelf gevestigd als pionier op het gebied van medische chemie.
Op hun laboratorium in Bazel waren chemici hard aan het werk met het manipuleren van verbindingen afgeleid van ergot-schimmels om nieuwe geneesmiddelen te creëren. In de jaren 1930 nam Sandoz een jonge en getalenteerde chemicus met de naam Albert Hofmann in dienst om zich bij hun team te voegen. Zij wisten nog niet dat deze nieuwe rekruut spoedig een van de meest diepgaande en toevallige ontdekkingen in de geschiedenis van de psychedelische wetenschap zou doen.
Eerste synthese van LSD
Albert Hofmann begon in 1929 bij Sandoz te werken toen hij pas 23 jaar oud was. Hij kwam bij een groep chemici die derivatives van ergot-schimmels synthetiseerden en testten. Destijds zocht Sandoz naar nieuwe farmacologische middelen die uit deze uitgangsstoffen ontwikkeld konden worden.
In november 1938, vijf jaar nadat hij bij Sandoz in dienst was getreden, synthetiseerde Hofmann voor het eerst een chemische stof die later bekend zou worden als lysergzuurdi-ethylamide, oftewel LSD. Dit was het 25e nieuwe ergot-derivaat dat hij had gesynthetiseerd, dus het kreeg het label LSD-25.
Het proces omvatte het combineren van lyserginezuur, gewonnen uit ergot, met di-ethylamide om het nieuwe LSD-25 molecuul te creëren. Toen Hofmann het voor het eerst maakte, nam hij aan dat het een andere oninteressante chemische stof was. De structuur leek op noradrenaline en stimulerende stoffen die toen al bekend waren.
LSD-25 werd in wezen opgeborgen nadat het was gesynthetiseerd en opgetekend in Hofmanns laboratoriumdagboek. Er werden geen speciale farmacologische tests op de verbinding uitgevoerd, omdat werd aangenomen dat het psychologisch inactief was en het niet waard was om verder te onderzoeken.
Dit gebrek aan inzicht laat zien in welke mate Hofmanns latere ontdekking een volledig toeval was. Als Hofmann toen had geweten wat hij vijf jaar later zou leren, was LSD waarschijnlijk vanaf het begin intensief bestudeerd.
Maar in 1938 werd het gecatalogiseerd als een van de vele mild stimulerende ergot-derivaten die Sandoz had gecreëerd. De wereld zou zich niet bewust worden van de psychedelische eigenschappen ervan tot 1943, toen Hofmann LSD-25 opnieuw zou synthetiseren en noodlottig zou innemen.
Het ware potentieel van Hofmanns chemische stof zou pas worden ontsloten toen deze recreatieve hersynthese en moedige zelfexperimentatie de psychedelische tijd deed ontstaan.
Noodlottige fietstocht en eerste trip
Nadat LSD-25 in 1938 was gesynthetiseerd, verstreken er vijf jaar zonder dat er specifiek onderzoek werd gedaan naar de nieuwe stof. Maar in 1943 synthetiseerde Hofmann, geprikkeld door een voorgevoel, de verbinding opnieuw.
Terwijl hij met de LSD-25 werkte, nam hij per ongeluk een kleine hoeveelheid op via zijn vingertoppen. Toen hij thuiskwam van het lab, ervoer Hofmann vreemde sensaties en visuele vervormingen. Beseffend dat dit een effect van de chemische stof kon zijn, besloot hij een grotere dosis in te nemen om het te bevestigen.
Op 19 april 1943 nam Hofmann met opzet 250 microgram LSD in dat hij opnieuw had gesynthetiseerd. Hij begon spoedig aan wat de wereld’s eerste opzettelijke acid trip zou worden.
Hofmann begon zich gedesoriënteerd en angstig te voelen op zijn fietstocht naar huis vanuit het lab toen de LSD ging werken. Dit was de eerste geplande, volledige psychedelische ervaring opgewekt door de stof.
Hij beschreef briljante kleurrijke patronen en surreële lichamelijke vervormingen. Soms angstig, dan weer gefascineerd, had Hofmann zelf de mystieke psychedelische mogelijkheden van LSD-25 ontgrendeld.
Nadat hij met opzet zijn creatie had geprobeerd, wist Hofmann dat hij iets ongelooflijk krachtigs en de geest veranderends had ontdekt. Een stof met de kracht om het bewustzijn ingrijpend te veranderen, anders dan alles wat tot dan toe bekend was.
Vroeg onderzoek naar LSD
Hofmann informeerde zijn collega’s bij Sandoz onmiddellijk over zijn door LSD-25 opgewekte mystieke ervaring. Hoewel aanvankelijk wantrouwig, beseften ze al snel de betekenis van deze ontdekking.
Sandoz begon LSD te testen op dieren, en observeerde het vermogen ervan om het gedrag van verschillende soorten drastisch te veranderen. Daarna kwamen proeven met menselijke proefpersonen, onder wie geestespatiënten en professionals.
Deze vroege tests toonden aan dat LSD krachtige veranderingen in verbeelding, emoties en zintuiglijke waarneming kon induceren. Zelfs kleine doses produceerden effecten anders dan elk ander farmacologisch middel.
Op basis van deze tests besloot Sandoz om LSD op de markt te brengen als een psychiatrisch geneesmiddel met de naam “Delysid”. Het werd in de jaren 1940 en in de jaren 1950 verkocht aan onderzoekers en psychotherapeuten als hulpmiddel bij therapie.
Onder psychiaters en psychotherapeuten verspreidde zich ook het woord over de unieke psychoactieve kwaliteiten van LSD voor het potentieel versterken van behandelingen. Vroege artikelen prezen het vermogen ervan om geestesziektes tijdelijk te “modelleren” en doorbraken te induceren.
Hoewel Sandoz hoopte LSD als een strikt gecontroleerd onderzoeksgeneesmiddel te houden, sijpelde de mystiek ervan langzaam de bredere wereld in, wat het toneel zette voor de psychedelische revolutie.
LSD verspreidt zich in de wereld
In het begin van de jaren 1950 verspreidde het nieuws over de bewustzijn verruimende vermogens van LSD zich geleidelijk buiten psychiatrische kringen naar de overheid en tegencultuur.
Groepen zoals de CIA raakten geïnteresseerd in LSD en testten het voor mindcontrol-experimenten en militaire ondervragingen. Tegelijkertijd kregen auteurs en professoren als Timothy Leary, Ken Kesey en Aldous Huxley toegang tot het middel.
Deze tegencultuurfiguren begonnen het vermogen van LSD om iemands geest te “aanzetten”, conventioneel denken uit te dagen en creativiteit vrij te maken te propageren. LSD lekte weg uit strak gecontroleerde onderzoeksomgevingen en raakte in recreatief gebruik.
Tegen de jaren 1960 was LSD uitgegroeid tot een kenmerkend drug van de anti-oorlogsbeweging en de psychedelische revolutie. Met het toenemen van recreatief gebruik kwamen negatieve publiciteit en een backlash. In 1970 werd LSD federaal verboden en geclassificeerd als een illegale stof.
Hoewel de psychedelische geest uit de fles was, werden verder onderzoek en toegang voor tientallen jaren streng beperkt. Maar een klein aantal zoals Hofmann bleef pleiten voor het veilige, verantwoorde gebruik van LSD.
Hofmanns latere jaren en de heropleving van psychedelische wetenschap
Zelfs op zijn 70e, 80e en 90e bleef Albert Hofmann beargumenteren dat LSD zinvolle ervaringen kon opleveren als het voorzichtig werd gehanteerd. Hij riep op tot een meer verstandige, gematigde aanpak van onderzoek naar psychedelische drugs.
Vlak voor zijn 100e verjaardag in 2006 zag Hofmann de beginselen van een heropleving in psychedelische wetenschap en therapie. Onderzoeksinstellingen verkenden opnieuw de medische toepassingen van LSD en soortgelijke verbindingen.
Tegen de tijd van zijn dood op 102-jarige leeftijd in 2008 waren er al enkele veelbelovende studies over LSD gepubliceerd. Vroege proeven toonden het potentieel van LSD aan om te helpen bij angst, verslaving en clusterhoofdpijn onder begeleide omstandigheden.
Deze heropleving gaat vandaag de dag door terwijl nieuwe generaties psychedelisch onderzoekers in Hofmanns voetsporen treden. Gecontroleerde studies met LSD helpen de mysteries van het bewustzijn en het genezend vermogen van veranderde toestanden te ontrafelen.
Meer dan 75 jaar na de eerste ontdekking is onderzoek naar LSD volledig rondgekomen dankzij pioniers als Hofmann, die het immense potentieel van deze krachtige stof herkenden wanneer het met wijsheid werd gehanteerd.
